Jest to grupa muzyków grająca razem na różnych instrumentach. Wyróżnia się orkiestrę operową, symfoniczną, smyczkową, kameralną, dętą oraz wojskową, taneczną, rozrywkową i jazzową. W muzyce europejskiej na orkiestrę składają się zazwyczaj różne smyczkowe instrumenty strunowe oraz sekcje instrumentów dętych (blaszanych i drewnianych), a także perkusyjnych. Wielkość i skład orkiestry są zmienne, stosowne do zamysłu kompozytora. Nazwą orkiestra („orchestra”) określano w antycznym teatrze greckim półkolistą przestrzeń nad sceną. Kiedy zaczęto ją ponownie stosować w XVII-wiecznej Francji, oznaczała początkowo przestrzeń przed muzykami siedzącymi na scenie, w końcu samych muzyków. Skład orkiestry rozwijał się stopniowo. Sekcja smyczkowa jest zazwyczaj podzielona na 2 grupy skrzypiec (pierwsze i drugie), altówek, wiolonczel i kontrabasów. Pod koniec XVIII wieku ustalił się skład sekcji instrumentów dętych drewnianych, obejmującej po 2 flety, oboje, klarnety i fagoty, do których dodano później flet piccolo, rożek angielski, klarnet basowy i kontrafagot. W tym czasie używano zazwyczaj 2 rogów i 2 kotłów, czasem też 2 trąbek. Na przestrzeni XIX wieku rozszerzono stopniowo sekcję instrumentów dętych blaszanych do 4 rogów, 3 trąbek, 3 puzonów i tuby. Do sekcji perkusyjnej dodano trzeci kocioł i instrumenty pochodzenia tureckiego – bęben basowy i boczny, talerz i trójkąt. Powszechnie zaczęto używać jednej lub więcej harf toteż dla zachowania równowagi zwiększono liczbę instrumentów smyczkowych przypadających na tę partię. Inne ważniejsze instrumenty używane w orkiestrze to: czelesta, ksylofon, fortepian i organy. Początkowo dyrygowano smyczkiem od skrzypiec, ale od czasów Felixa Mendelssohna-Bartholdy’ego używa się batuty. Nazwa orkiestra może też określać zespół muzyczny spoza kręgu kultury zachodniej (na przykład indonezyjski gamelan, złożony głównie z instrumentów perkusyjnych, na przykład strojonych gongów i dzwonów).

Rozbudowany syntezator, łączący brzmienie przeszłości i przyszłości